Obruni's geven zwemles en aad koopt beads

Nog gelukkig nieuwjaar iedereen, beetje laat, maar had ook eerder geen tijd.
Hieronder weer even een snelle update van alweer mijn 4e weekje.

Vorig weekend zijn Jante en ik weer naar het zwembad vertrokken bij het Rexmar Hotel. Twee dagen weer lekker geluierd op een bedje aan het water. Toch een beetje een kerstvakantie gevoel, ook al heb ik hier een best relaxt leventje zo 3 maanden lang. Al hebben we wel een beetje gewerkt, aangezien hier de meeste kinderen en zelfs volwassenen niet kunnen zwemmen. Ze blijven of allemaal in het ondiepe en spartelen een beetje rond, of ze bewegen zich voort in het water als hondjes. Erg komisch om te zien. Dus we hebben wat zwemles gegeven. En de kinderen kunnen je dan ook steeds met vragende ogen aan blijven kijken als je weer terugkomt in het water. ‘Can you please learn me how to swim?’
Die zaterdag ben ik ook nog met Andy, een Ghanese jongen die hier woont, meegegaan naar zijn hockeytraining. Het veld ligt naast het stadion van Kumasi, waar dus ook de Africa Cup wordt gespeeld. Je kan niet echt spreken van een hockeyveld. Het was meer een soort van gravelveld met hier en daar verdwaald grassprietje. Ik heb dus ook niet meegedaan met het wedstrijdje tijdens de training, aangezien de bal nog erger stuitert dan op een grasveld en ik ook geen scheenbeschermers had of iets anders aan bescherming. Dus heb met Andy maar even een balletje overgeslagen. Aan de kant zat nog een jongen die een tijdje in Eindhoven had gehockeyd.
Hierna gingen ze een echte wedstrijd spelen. Er waren geen lijnen of cirkels, dus die werden in plaats van met een ouderwetse roller, met van dat strooikalk uit een zakje uitgezet. Heb er helaas geen foto’s van, want was mijn camera vergeten.
En toen was het alweer oudjaarsdag. Zondag in het zwembad hebben we 3 jongens en een meisje uit Guinea leren kennen en die vroegen of we naar hun feestje kwamen. Ik had toch geen andere plannen, dus waarom niet. Het was ook maar 10 cedi en we zouden 5 drankjes pp gratis krijgen. Voordat we gingen nog even omgetuned, maar ik zat vast, aangezien ik mn shirt niet meer uitkreeg. Met als gevolg dat Jante me hielp, maar ik mn arm iets te ver naar links had en KNAL! Mn hand tussen de fan. T leek net of iemand een stuk hout of iets dergelijks tussen de fan deed, zo’n harde knal was. Niet geheel pijnloos. Leuk begin van de avond dus.
Maar goed, na wat duizeligheid en mijn vinger geijsd te hebben, gingen we een rond uurtje of 11 naar dat feestje toe. We dachten dat het een soort van club was, aangezien er club 80 op het kaartje stond, maar het was meer een soort van overdekte open ruimte, met allemaal stoelen aan de zijkant. Net zoals op een klassefeestje in groep 8 ;)
Al met al heb ik me uiteindelijk prima vermaakt. Aan de muziek moest ik even wennen. Salsa en R&B door elkaar, niet helemaal mijn ding, maar ik heb het toch tot 4 uur uitgehouden. Was kapot van het dansen aan het eind van de avond. Is weer wat anders dan in Nederland, waar je geen vuurwerk hebt om 12 uur, maar een stel studenten uit Guinea bij elkaar, die de grootste lol met elkaar hebben en niet raar opkijken als er ineens 2 blanken op hun feestje staan. Zoiets maak je maar 1 keer mee, maar volgend jaar toch maar weer als vanouds in NL!
De volgende dag weer fijn naar het weeshuis, wel iets later dan normaal, maar goed, we werden alsnog om 7 uur door wederom de kerk uit ons bed getetterd. Dus ’s avonds lekker als brakke harry een pizzaatje gehaald.
Overdag zouden we nog met een paar kinderen uit het weeshuis naar de dierentuin gaan. Het zou ook de laatste dag zijn van een Francis, een jongen van rond de 12 met HIV, die weer naar zijn oma zou gaan. Mochten we uiteindelijk niet meer van de zuster, terwijl ze de vorige dag toestemde. Al die kids teleurgesteld. Dan zijn ze ook gelijk de hele middag stil. Is wel sneu om te zien.

Woensdag ben ik samen met Jante vroeg in de ochtend naar Koforidua vetrokken. Uiteindelijk ging pas om 9 uur de trotro eindelijk rijden. Lekker opgepropt met 24 mensen in een busje van ongeveer 3 bij 4. Lekker krap dus en wel 3 uur lang.
We konden slapen bij de ouders van Augustin. Af en toe wat primitief, maar het went snel. Douchen met water uit een emmer en zo gebeurde ook het doorspoelen van de WC. Bizar hoe weinig water je eigenlijk nodig hebt. En wij laten in Nederland lekker het water lopen en het is nog warm ook. Hier niet hoor, wordt gewoon beneden uit de put gehaald. Wat ik dus ook heb gedaan. Nog best moeilijk, want het was een erg diepe put en ik kreeg steeds allemaal vliegen in mn mond. Maar ik heb toch de emmer vol gekregen, die Jante vervolgens op haar hoofd heeft dragen. Haar nek zag je bijna niet meer, zo zwaar was het. Verder was het echt prima, ze leven gewoon in een normale flat, net zoals bij ons, maar het is wat primitiever en wat minder gezellig ingericht. Maar lekker gegeten, plantain, soort banaan, en soep, wat pittig, maar erg lekker en superlekkere kip. En elke ochtend een omelet. Dus ik had niets te klagen 4 dagen lang.
Woensdagmiddag zijn we nog naar het paleis van Koforidua geweest, waar de chief woont. En we hebben de queen-mother een handje geschud. Ik snap de verhoudingen niet helemaal, dus kan het jullie niet echt goed uitleggen. Koforidua is overigens veel relaxter als Kumasi. Niet zo hectisch en je wordt niet tig keer op een dag voor blanke uitgemaakt en niet aan je arm gepakt om maar iets te hoeven kopen. Ik voelde me er veel meer op mijn gemak.
Waar we dus echt voor waren gekomen, was de bead-market die elke donderdag is. Allerlei kraampjes met sieraden. Teveel keus. Ik heb uiteindelijk 31 armbanden, 5 kettingen en 2 paar oorbellen gescoord voor maar 18 euro. Niet gek he? Niet allemaal voor mezelf natuurlijk, zou te gek zijn.
Vrijdag zijn we met Augustin en zijn neef Nanakwesi naar de Botifalls geweest. Eerst een goede klim naar een cave, niet zoals in Frankrijk waar je naar binnen kan, maar al met al leuk om te zien en naar de Umbrella Rock, die ooit is ontdekt door een jager. De rock zat bedekt onder bomen, die hij rond 1918 ontdekte toen hij op wilde dieren aan het jagen was.
Supermooi uitzicht op de grot en we zijn er uiteindelijk ook nog opgeklommen door middel van een niet al te stabiele ladder. Hierna weer teruggegaan naar het beginpunt en een trap van 250 tredes afgedaald naar de watervallen. In het regenseizoen is het 1 grote brede waterval, maar nu in het droge seizoen zijn het twee smalle watervallen die verdeeld zijn in female en male. Eerst kom je ook nog van boven naar beneden kijken, maar afgelopen augustus is er een Ghanese toerist naar beneden gevallen en overleden, dus dat doen ze niet meer.
En zaterdag zijn we weer in een overvolle trotro aan onze terugreis begonnen. Leuk midweekje dus.
Vanochtend nog even langs Yao en Marlieke geweest die me aanraadden om toch maar even een fotootje te laten maken van mijn vinger, want hij begint nu weer steeds dikker en pijnlijker te worden ook al heb ik goed geijsd maandag. Dus dat ga ik morgen na het weeshuis maar even doen. En ook een kaartje kopen voor de Africa Cup, want ik ga 26 januari naar de voetbalwedstrijd tussen Kameroen (Kalu) – Zambia.
Dat was het weer voor even.

Als iemand nog iets over heeft voor het weeshuis, jullie weten, alle kleinigheidjes zijn welkom kun je nog storten op 623163268 ten name van A.F. Labouchere met als onderwerp Ariane in Ghana.
Morgen ga ik even kijken voor softboard voor op de stenen grond buiten, want die kinderen kruipen en vallen constant op de stenen. Dus die knieën liggen steeds open.

Tot snel
Wel warm aankleden he ;)
Dikke kus, Aad